پیغام رسون

سلامی دوباره به دوستای دستة گلم!

امروز مثل بعضی وقتای دیگه، شده بودم پستچی بابا خان و مامان خانم.

یعنی راستش مامان و بابام از پرویروزا با همدیگه قهر کردن. و خودتونم می‌دونین که اینجور قهرها نه هیچ‌وقت دووم داره و نه اصلاً معلوم می‌شه از کجا و چرا یهویی شروع می‌شه.

خلاصه، مثل همیشه توی اینجور وقتا بابا و مامانم با هم رو در رو صحبت نمی‌کنن و هِی من بیچاره رو صدا می‌کنن و حرفایی رو که می‌خواستن به هم بگن، به من می‌گن تا من به اون یکی منتقل کنم. جالبیش اینجاست که یه جوریم صداشونو وقتی داره حرفاشونو به من می‌گن، بلند می‌کنن تا اون یکی صحبتاشونو بشنوه، بعدش می‌گن: :حالا برو بهش بگو!» بعد وقتی می‌رم پیش اون یکی که پیغاممو بدم، اونم با صدای بلند جوابشو به من می‌ده و باز می‌گه: «برو اینو بهش بگو!» خداوکیلی مسخره نیست؟ دو تا آدم گنده و بالغ که اسم خودشونو گذاشتن پدر و مادر، اداهای بچه‌ها رو دربیارن؟ بگذریم که بابام می‌گه: «این چینگ چینگ کردنا (یعنی همین دعواهای الکی) نمک زندگیه؛ آخه کسی فکر نمی‌کنه ممکنه بعضی روزا زندگی ما بچه‌های بیچاره یه خورده شور شه؟!

هیچی دیگه. امروزم هِی این پیغام داد و هِی اون؛ تا این که یهویی حوصلم سررفت. سر بابام داد زدم که: « خب چرا نمی‌ری خودت بهش نمی‌گی؟!»

بابامم اول یه خورده شوکه شد ولی بعد بغلم کرد و گفت: «راست می‌گی، حرف حساب جواب نداره.»

بعد فهمیدم خیلی دلش می‌خواد دعوا رو تموم کنه؛ یعنی هر دوتاییشون می‌خوان که تمومش کنن؛ ولی به قول بابابزرگم از «خر شیطون» پایین نمی‌آن. دیگه همینه: یه چند روزی نمک توی نمکدون زندگی مثل اینکه لازمه گاهی.

امیدوارم کسی دعواهای سخت‌ترشو نبینه!

فعلا بای!