ربون درازی

زبون‌درازی کار درستیه یا نه؟

من جواب این سؤالو می‌دونم. همیشه وقتی کار بدی می‌کنم، فوری معذرت‌خواهی می‌کنم؛ مثلا وقتایی که زبون‌درازی می‌کنم. بابام همیشه می‌گه: آدم نباید کاری بکنه که نیاز باشه بعدش عذرخواهی کنه؛ واسه همین، معمولاً سعی می‌کنم زبون‌درازی نکنم؛ ولی چه می‌شه کرد، گاهی از دستم درمی‌ره دیگه.

پدر و مادر من اگه زبون‌درازی کنم، معمولاً عصبانی می‌شن. من یه پسر خالة کوچولو دارم که اسمش کیهانه. وقتی شیش ماهش بود، بعضی وقتا زبونشو بیرون می‌آورد؛ ولی آروم آروم بهش یاد دادم که این، کار بدیه. حالا که بزرگتر شده (تقریباً دو سال و سه ماهشه) هر وقت عمدی زبونمو بیرون می‌آرم، می‌گه: بد، بد، کار بد.

من مدت‌هاست با خودم قول دادم دیگه زبون‌درازی نکنم؛ آخه کار بدیه و دل مردم نسبت به آدم سرد می‌شه.

وقتی بچه بودم، یه روز یکی از پسرای مهد بهمون گفت: بچه‌ها خیلی کیف می‌ده آدم جواب بزرگترا رو بده. ماها هم بیشترمون دختر بودیم، در کمال سادگی باور کردیم حرفشو. دو ساعت بعد، وقتی بابا و مامانم اومدن دنبالم، یه چیزی گفتم که ناراحتشون کردم. مامانم گفت: اینو از کجا یاد گرفتی بچه؟!

با پررویی گفتم: آرمین یادم داد. مامان و بابام به هم نگاهی کردن و با ناراحتی ساکت شدن. فقط مامانم گفت: از این کارا دیگه نکنی هان! منم فهمیدم که کار بدی کردم؛ خب چه کنم بابا، بچه بودم دیگه!

حالا دیگه گذشته؛ فقط خودمونیم، خیلی کار بدی کردم.

خدانگهدار!